فرش , پارچه ای سنگین است که برای اشکال وسیعی از هدف ها مفید و نمادین ایجاد شده‌است و در جمهوری اسلامی ایران ( که از لحاظ تاریخی تحت عنوان پارس شناخته می شود ) , برای مصارف خانگی , فروش محلی و صادرات ساخت می شود . قالی بافی بخش مهمی از فرهنگ و تمدن فارسی و هنر ایرانی است . در مجموعه فرشهای شرقی ساخت شده بوسیله کشورهای به اصطلاح ( کمربند گلیم ( , گلیم پارس از تنوع و نازکی طرح های منیفولد خویش پررنگ است .
فرشها و فرشهای ایرانی از جور های متفاوت به صورت موازی به وسیله قبایل عشایری , در کارگاه های قریه و شهر و کارگاه های دربار سلطنتی به صورت یکسان بافته می شدند . بنابراین , آنان خطوط گوناگون و همزمان سنت را نشان می دهند و تاریخ کشور ایران و اقوام متفاوت آن را رفلکس می دهند . فرشهای بافته شده در کارخانجات دربار صفوی اصفهان در حین قرن شانزدهم به دلیل رنگهای دقیق و طراحی هنری لبریز نام و ترسیم است و امروزه در موزه ها و تیم های خصوصی در سراسر عالم به ثروت می رود . الگوهای و نقوش آنها یک سنت هنری را برای کارخانه های دربار ساخت کرده است که در تمام زمان امپراتوری پارس تا آخری سلسله سلطنتی کشور ایران زنده نگه داشته شده‌است .
گلیم های بافته شده در شهرها و مرکز ها ناحیه ای نظیر تبریز , کرمان , مشهد مقدس , کاشان , اصفهان , نائین و قم با تکنیک های یگانه بافندگی خویش و به کارگیری از مواد , رنگ ها و الگوهای باکیفیت کیفیت بالا مشخص و معلوم میگردند . کارخانجات شهرکی نظیر تبریز نقش مهمی در احیای سنت گلیم بافت بافی پس از عصر های نزول داشته اند . گلیم های بافته شده بوسیله روستاها و اقوام گوناگون کشور‌ایران با پشم ریز , رنگهای روشن و دقیق و الگوهای یگانه و سنتی متفاوتی می گردند .
بافندگان عشایری و کوچک روستایی اکثر تایم ها گلیم هایی با طرح های جسورانه خیس و بعضاً درشت خیس ساخت می‌نمایند که برخلاف طراحی های هنری و از پیش برنامه ریزی شده در محل های کار بزرگتر , تحت عنوان معتبرترین و گلیم بافت های سنتی کشور‌ایران به اکانت می‌آیند . فرشهای گبه لبریز اسم و ترسیم ترین مدل گلیم بافت از این خط سنتی است .